Hepimiz belli bir süre sonra ebeveyn oluyoruz. Kendi büyüklerimizden aldığımız kişisel, kültürel ve genetik miraslarla şekillenip yetişkin olana kadar bir kimliğe bürünüyoruz. Bu kimlikle hayatımızı devam ettirip, bunu çocuklarımıza yansıtarak, yeni neslimizi de belirlemiş oluyoruz. Bunu sadece bir aile için değil, bir milletin tüm aileleri olarak değerlendirirsek, bir milletin istikbalinin ailelere bağlı olduğunu görebiliriz.  Bir çocuk anne-babasından gördüklerini, duyduklarını, ev içinde anne-babasının konuşma şekillerini, annesinin ev hanımlığını,  babasının aile reisliğini ve daha birçok davranışları birleştirerek kendisine örnek almaktadır. Bu sebeple çocuk yetiştirmek bir sanattır. Nasıl bir ses sanatçısı şarkı söylemek için şan dersi alıyorsa, bir doktor altı sene eğitim görüp doktor oluyorsa, bir mühendis dört sene okuyarak mühendis oluyorsa, anne ve babalar da belli bir eğitim sürecinden geçmelidir. Biz anne-babalar bu konuda kendimizi yetiştirmek durumundayız.

Çocuklar bizim geleceğimizdir. Onlara ne verirsek onu alırız. Yani bir düşünürün dediği gibi; “Çocuklar doğduklarında kil’e benzerler siz ne şekil verirseniz, çocuk o şekli alır.”Yapılan araştırmalar, anne ile çocuk arasındaki ilişkinin çocuğun gelişimi üzerindeki şu sonuçları ortaya koymaktadır.(Gardner, 1978) Doğumdan kısa bir süre sonra anne ve babadan ayrılıp yuvalara yerleştirilen bebeklerde gelişim bozuklukları gözlenmiştir. Bu bebekler sık sık hastalanmakta, boyları ve ağırlıkları yaşıtlarına göre çok geri kalmaktadır. Bu bebeklerde ölüm oranı yüksek olmaktadır. Bu çocukların eğer onlara anne-baba gibi sıcak ve yakın davranan bakıcıları yoksa gülmeyi unutmakta, ilgi ve uyarılara geç cevap vermekte, başı yastığa vurma, yerinde durmadan sallanma gibi alışkanlıklar geliştirmekte, geç yürüyüp geç konuşmaktadırlar. Yuvalarda her türlü ilgiden ve sevgiden yoksun olarak yetişen çocuklarda büyüdükleri zaman genellikle şu özellikler gözlenmiştir.(Yörükoğlu, 1978)

·        Çevreye karşı kayıtsızdırlar.

·        Kolay kolay arkadaşlık kuramamaktadırlar.

·        Girişken değillerdir.

·  Öğrenmeye karşı ilgileri az ve okulda başarılı olamamaktadırlar.

·        Konuşma ve yazılı ifade yetenekleri sınırlıdır.

·        Sevgiye karşı duyarsız davranışlar gösterir, insanlara kuşkulu olarak bakarlar.

·        Birçokları kavgacıdır. “Çalma” gibi davranış sapmaları görülebilir.

            Bu açıklamalar özellikle ilk yaş içindeki bebek ile ona bakan kimse arasında çok yakın bir sevgi ilişkisinin önemini ortaya koymaktadır. Burada önemli olan yalnız anne yoksunluğu değil, anne baba ve bebek arasındaki etkileşimin niteliğidir.