Bir bilge, bir göletin başında oturmaktadır. Susuzluktan kırılan bir köpeğin devamlı olarak gölete kadar gelip, tam su içecekken kaçması dikkatini çeker. Dikkatle izler olayı. Köpek susamıştır ama gölete geldiğinde sudaki yansımasını görüp korkmaktadır. Bu yüzden de suyu içmeden kaçmaktadır. Sonunda köpek susuzluğa dayanamayıp kendini gölete atar ve kendi yansımasını görmediği için suyu içer. O anda bilge düşünür:

-Benim bundan öğrendiğim şu oldu, der. Bir insanın istekleri ile arasındaki engel, çoğu zaman kendi içinde büyüttüğü korkulardır. Kendi içinde büyüttüğü engellerdir. İnsan bunu aşarsa, istediklerini elde edebilir.

Korku oldukça doğal bir duygudur. Aslında bir bakıma işlevseldir ; hayatta kalmamızı sağlar. Eğer karşıdan karşıya geçerken hiç korkmazsanız büyük olasılıkla bir araba çarpar ve ölürsünüz ya da eli bıçaklı bir saldırgan size doğru koşarken, kaçıp kurtulmamızı sağlayan da korkudur. Bu derece işlevsel olan korku duygusu bazen önümüze çok engel çıkarabilmektedir.

Dışarıdan gelen uyarıcıları “tehlike” olarak algıladığımızda korku hissederiz. Fakat ya yanlış bir algılama varsa? Gerçekte tehlikeli olmayan uyarıcıları aklınızdan geçen düşünce ve yorumlarla tehlikeli olarak algılıyor olabilirsiniz. Ve bazı durumlarda güçlü fizyolojik tepkiler gösterebilir ya da o durumlara hiç girmiyor olabiliriz. Bu durumda korku işlevselliğini kaybedecek ve neden olduğu kaçınmalar ile olumsuz sonuçlar yaşatacaktır.

Siz de başarısız olmaktan korktuğunuz için yeni bir projeye girmemiş olabilirsiniz. Birileri size güler ve rezil olurum korkusuyla yaratıcı fikirlerinizden bahsetmemişsinizdir. Yalnız kalmaktan çok korktuğunuz için size kötü davranan kişiler ile birlikte olabilirsiniz. Eleştirilirim korkusuyla içinizden geldiği gibi davranmıyor olabilirsiniz. Kapana kısılmış gibi bir hayat değil mi? Tıpkı yaşamdan çekilmişsiniz gibi… Bu kaderiniz olmak zorunda değil. Aslında etrafınızda korkulacak bir şey yok, tehlike algısını kendiniz yaratıyorsunuz.